's morgens al bij de koffie. wordt het NU de Roma, Livanto, Ristretto, Arpeggio, Capriccio, Vulluto, Cosi, Dulsao, Rosabaya, Indriya, Finezzo Lungo, Vivalto Lungo, Fortissio Lungo, Decaffeinato Lungo, Decaffeinato of de Decaffeinato Intenso. Wie bedenkt dit? nu nog de Irritanto Lungo
Ik lees graag colums van Machteld. Toeval treft dat ze ook grote fan is van de hippe gekleurde cupjes.
BeantwoordenVerwijderenMachteld van Gelder over Nespresso cups.
Zelf zijn we voorstander van échte koffie. Dus koffie die je zelf vers maakt met echte bonen. In de krant lazen we een leuk stukje over het alternatief (cups). Hieronder vindt u het stukje.
Bron:Bijlage Persoonlijk in het Financieel Dagblad van 9 januari 2010 door Machteld van Gelder.
Goede koffie en een schoon ecologisch geweten zijn moeilijk te combineren
Koffie is hét nieuwe statussymbool volgens mij. Heel af en toe kom ik nog wel eens bij een bedrijf waar ik waterige koffie krijg uit een slap plastic bekertje. Senseo-rommel.
Of warmgehouden koffiedrank. Dat komt op mij dan een beetje trendongevoelig over.
Dan denk ik: 'Heeft jullie bedrijf dan niet één iemand in de top die de koffierevolutie heeft opgemerkt?' Zelf ben ik een koffiesnob. Als koffie niet van topkwaliteit is, heb ik liever thee.
Een van de gemakzuchtigste manieren om uitstekende koffie te maken is Nespresso. Je propt een cupje in een apparaat en voilà, er komt uitstekende koffie uit. Maar ergens, ergens zie ik ook een groot nadeel aan deze grootse innovatie. Die cupjes zijn zo milieuvervuilend. Eerst om ze te maken, lijkt me. En dan om ze weg te gooien. Ik kan ze gewoon niet in de afvalbak gooien. Daarom bewaar ik ze in een kartonnen doos. Nespresso voorziet in deze milieubelastende emotie dus je mag gebruikte cupjes bij ze inleveren. Na zes weken begonnen die van mij vreemd te ruiken dus het leek me tijd de verantwoordelijkheid voor de cupjes over te dragen aan de Nespresso-mensen. Ik ging ze naar huis brengen zogezegd.
Ik fietste van de Keizersgracht naar de P.C. Hooftstraat. Ondertussen ging het regenen en deed ik mijn regencape om. Op het Leidseplein was ik zo ondergeregend dat ik even pauzeren moest om de uitgelekte mascara onder mijn ogen weg te werken. Met de blauwe kaboutercape, de weer uitgelopen mascara en rode, natte handen fietste ik de PC in. Daar zag ik blonde vrouwen onder Louis Vuitton-paraplu's etalages bewonderen. Opeens was ik een beetje jaloers en ik schaamde me een beetje voor mijn cape en vieze tas met cupjes.
Voor de Nespresso-winkel zette ik mijn fiets neer. Binnen stonden twee voetbalachtige vrouwen te twijfelen: 'Doe maar een Volluto, en een Fortissio Lungo...' Uit de cupjestas kwamen - door het fietsen in de regen denk ik - zwarte druppels. Ik wilde de tas direct afgeven en wegwezen, dus de druipende cape hield ik om. Maar de dames gingen nu overwegen om misschien ook een paar Roma's te nemen. Om aandacht te trekken hield ik de tas een beetje in de hoogte.
Eindelijk had een van de gastheren van de koffiecouturier een blik vrij en gebaarde mij 'achterin'. Daar mocht ik de lekkende tas afgeven.
Je leest vaak dat ecologisch bewustzijn 'glamourous' is. Dat filmsterren graag in een Toyota Prius rijden. Maar wie er ook glamoureus was die dag in de PC, ik was het niet. Ecologisch glamourbesef was vorige week in de PC nog niet doorgedrongen. Als terugbrenger van cupjes werd ik zonder egards onthaald.
En natuurlijk is er ook nog de kans dat Nespresso de zak met cupjes in een container gooit en er niet mee naar de juiste afvalverwerker gaat. Maar dat is dan in ieder geval hun verantwoordelijkheid en recycleschuld.
Zo is er altijd wat. Om op kantoor uitstekende koffie én een schoon ecologisch geweten te willen is misschien te veel gevraagd. De licentie op de capsules verloopt in 2011, lees ik. Mijn verzoek: capsules van leem die ik in de gracht kan gooien